W przywództwie, tak jak w tangu, każdy ma swój rytm, tempo i sposób poruszania się po parkiecie.
Jedni prowadzą z pasją i ekspresją, inni z uważnością i precyzją. Nie ma dwóch takich samych liderów, podobnie jak nie ma dwóch identycznych tang. Ale zanim podzielę się swoją refleksją na temat stylów przywództwa, to chciałabym zatrzymać się na chwilę przy tym, co fundamentalne. Zrozumienie różnorodności przywódczej bowiem ma sens dopiero wtedy, gdy przywództwo opiera się na solidnych podstawach.
Lider, by mógł skutecznie działać, musi znać realia swojej branży, rozumieć istotę i przebieg procesów. Powinien posiadać wiedzę z zakresu ekonomii, finansów, rachunkowości zarządczej, znać regulacje prawne, zasady planowania strategicznego i zarządzania projektami. Potrzebna jest umiejętność analitycznego myślenia, podejmowania decyzji opartych na faktach, ale też zdolność komunikacji, negocjacji i budowania relacji. Finalnie miarą skuteczności lidera jest orientacja na wynik i odpowiedzialność za jego realizację.
W organizacjach, które działają w sferze społecznej, zdrowotnej czy w innym obszarze zabezpieczenia publicznego, ten fundament ma jeszcze jeden wymiar- rozumienie misji i identyfikacja z nią. Lider w takich instytucjach musi umieć łączyć efektywność biznesową z odpowiedzialnością społeczną. To niełatwa sztuka, bo z jednej strony chodzi o wyniki i procesy, a z drugiej o człowieka, wartości i sens działania.
Dopiero wtedy, gdy ten fundament jest stabilny, możemy zadać sobie pytanie: co sprawia, że liderzy działają w odmienny sposób? Skąd bierze się ta różnorodność stylów przywództwa? Dlaczego jeden prowadzi z siłą, a drugi z łagodnością? Dlaczego jeden buduje dystans, a inny relacje?
Literatura opisuje wiele podejść do „kierowania”, od autokratycznego, przez demokratyczne, po transformacyjne, transakcyjne, służebne czy adaptacyjne.
Każdy z nich ma swoje miejsce i zastosowanie. Ale teoria to tylko mapa, to usystematyzowanie i sparametryzowanie rzeczywistości. W praktyce styl przywództwa nie jest zestawem technik, lecz odbiciem wiedzy, osobowości, doświadczeń, emocji i przekonań lidera. To, jak prowadzimy ludzi, wynika z tego, jacy jesteśmy- z naszego temperamentu, bagażu przeżyć, z tego, jak postrzegamy relacje, jak czytamy dynamikę zespołu i kontekst organizacji oraz jak interpretujemy oddziałujące na organizację zjawiska, na które nierzadko nie mamy wpływu lub nasz wpływ jest ograniczony.
To sposób, w jaki reagujemy na presję, w jaki motywujemy współpracowników, jak podejmujemy decyzje i jak znosimy błędy, zarówno swoje, jak i cudze. Czasem to, co widzimy na zewnątrz: ton głosu, tempo pracy, poziom kontroli, wynika z tego, co dzieje się w środku: z naszych nieuświadomionych potrzeb, lęków, z naszego sposobu postrzegania siebie w roli lidera.
Każdy lider tworzy więc własną choreografię. Jedni prowadzą z mocnym akcentem, inni płynnie i z wyczuciem. Jedni są emanacją kontroli, inni dają przestrzeń. I nie chodzi o to, żeby rankingować style przywództwa, bo prawda jest taka, że nie ma jednego, najlepszego stylu, są tylko różne sposoby interpretowania tego samego rytmu.
Tango argentyńskie jest piękną metaforą tej różnorodności, ono również ma wiele odcieni.
Zapraszam Cię do spojrzenia na wielkich mistrzów, kompozytorów tanga, a nawet do odsłuchania przykładowych kompozycji:
➡️Carlos Di Sarli tworzył muzykę elegancką i dostojną, jego tango było klasyczne, płynne, pełne harmonii. Posłuchaj tutaj.
➡️Juan D’Arienzo nadawał rytmowi życia, jego tango pulsowało energią, precyzją i ruchem. Posłuchaj tutaj.
➡️Aníbal Troilo wnosił emocje, głębię i refleksję. Posłuchaj tutaj.
➡️Astor Piazzolla złamał wszystkie zasady, tworząc tango „nuevo”, które połączyło tradycję z jazzem i muzyką klasyczną. Posłuchaj tutaj.
Każdy z nich był autentyczny, ale każdy inaczej rozumiał sens tanga. Każdy miał własny głos, własne tempo, własną prawdę.
I właśnie o to chodzi w przywództwie. O świadomość swojego rytmu, swojego stylu, swojej interpretacji, podstaw u których leży dobór środków. Bo jeśli nie wiesz, „jak tańczysz”, trudno Ci zrozumieć, dlaczego Twój zespół reaguje tak, a nie inaczej.
Warto też pamiętać, że styl przywództwa nie jest czymś stałym. Zmieniamy się my, zmieniają się zespoły i warunki, w których działamy. Styl ewoluuje wraz z doświadczeniem, dojrzewaniem emocjonalnym, albo zmianą perspektywy i zmiana o takim podłożu jest naturalnym zjawiskiem. Ale bywa też, że zmiana stylu to forma obrony, reakcja na zewnętrzną presję, brak zaufania, wypalenie. Wtedy taniec traci płynność.
_________________________________________________________________________________________
Czy zastanawiałeś się kiedyś, co tak naprawdę wyróżnia Twój sposób przewodzenia? Co jest w nim najbardziej „Twoje”?
Co jest w Twoim stylu niezmienne, a co ulega zmianie pod wpływem okoliczności?
Czy wiesz, jak reagujesz, kiedy pojawia się konflikt, presja czasu, stres?
Jakie zachowania są u Ciebie naturalne, a które przybierasz, by dopasować się do oczekiwań organizacji lub zespołu?
Czy potrafisz rozpoznać, kiedy Twoja elastyczność jest oznaką dojrzałości, a kiedy dezorientacji?
Jak reaguje Twój zespół na Twój sposób prowadzenia. Czy ten rytm służy Twoim Współpracownikom, czy ich gubi? Czy zastanawiałaś/zastanawiałeś się nad tym?_________________________________________________________________________________________
Tango Leadership to sztuka prowadzenia w rytmie świadomości. Świadomości siebie, zespołu i kontekstu.
Więc zanim zapytasz, „Jakim jestem liderem?”, zapytaj najpierw:
„Czy znam swój rytm, swoje nuty, swoje tempo?”
Bo dopiero wtedy, gdy znasz siebie możesz naprawdę poprowadzić innych.
